ETAPY KUBIZMU - Kubizm

Prekubizm

Nurt w sztuce charakteryzujący się odejściem od naturalnej budowy ciała ludzkiego, pojawia się bryłowatość wraz z martwą naturą w krajobrazie oraz zmianą perspektywy, np. "Portret Gertrudy Stein" Picassa 1906

Kubizm analityczny

Trwał w latach 1907–12. Jego cechy główne, pozwalające na łatwe odróżnienie od innych odmian kierunku, to monochromatyczna paleta, ograniczona do czerni, brązów, szarości. Pojawiające się na płótnach formy są sztywne, geometryczne. Obiekty wydają się być rozbite na pryzmatyczne fragmenty, złożone na powrót niezgodnie z ich wcześniejszą pozycją, ale widzeniem artysty. Dla odmiany kompozycję cechowała delikatność i zawiłość. Cel, jaki postawili sobie artyści tworząc kubizm analityczny, to malowanie nie dla oka widza, ale jego umysłu, organu, który w najpełniejszym stopniu "patrzy" na przedmioty. Tak, jak w przypadku krzesła, odbiorca może widzieć tylko jego profil, wie jednak, jak wygląda cała konstrukcja. Umysł "dopowiada" brakujące elementy, znajdujące się z tyłu czy z boku obiektu. Takie podejście zakłada odrzucenie perspektywy, bo umysł "widzi" przedmiot z różnych stron, nie z jednego, ustalonego, koniecznego dla wyrysowania linii perspektywy. Takie założenia włączają do płótna także czas. Kubizm analityczny odwoływał się do intelektu widza. Najsłynniejsze prace zaliczane do nurtu kubizm analitycznego to:
• Portret Ambrose Vollard (1910)
• Ma Jolie, (1911)

Kubizm hermetyczny

Trwał na przełomie 1912/1913 r. Picasso i Braque posunęli się w deformacji przedmiotów już w tak znacznym stopniu, że bliskość ich twórczości do abstrakcji (której obaj nie akceptowali) ich przestraszyła i skłoniła do poszukiwania innych sposobów obrazowania, które dawałyby pewną treść dziełu bez konieczności jej fizycznego namalowania. Zastosowali gazety, bilety, fragmenty tapet itp., co zapoczątkowało okres kubizmu syntetycznego. Przykładem kubizmu hermetycznego jest "Portugalczyk" Braque'a. Półprzeźroczyste plamy barwne nawzajem się przenikają, kontury oryginalnej postaci są ledwo widoczne. Autor posłużył się głównie kolorami monochromatycznymi wpadającymi w brązowy odcień. Tak jak w wielu obrazach z tego okresu, autor użył drukowanej czcionki w celu wywołania "formalnego" wrażenia. W późniejszym okresie kubizmu - w kubiźmie syntetycznym - temu celowi posłużyły m.in. wycinki nagłówków z gazet.

Kubizm syntetyczny

Miał miejsce w okresie od 1913 roku do lat dwudziestych. W porównaniu z kubizmem analitycznym, był prostszy, nie deformował aż tak bardzo przedmiotów, stosował żywsze barwy. Cechą charakterystyczną jest także dołączenie kolażu. Różne przedmioty, doklejone do powierzchni obrazu, pełnią taką samą funkcję, jak powierzchnie zamalowane. Pojawiające się tu dwojakie rozumienie elementów doklejonych, które, jak fragmenty gazet, są z jednej strony zwyczajnym przedmiotem, ale z drugiej, stają się obiektem estetycznym - otworzyły dyskusję trwającą nieprzerwanie przez cały XX wiek a dotyczącą stosunku zachodzącego między sztuką a rzeczywistością (Historia malarstwa).

Źródło