Kubizm stał się popularny i zyskał wielu zwolenników w środowisku artystycznym. Choć często bywa identyfikowany z Picassem, nie należy zapominać, że tworzyli go także inni artyści. Do artystów, którzy wnieśli twórczy wkład w rozwój tego kierunku, zaliczani są:
Juan Gris (właściwie José Victoriano Carmelo Carlos González-Pérez) ur. 23 marca 1887 w Madrycie, zm. 11 maja 1927 w Boulogne-Billancourt, malarz hiszpański, przedstawiciel kubizmu. Kształcił się najprawdopodobniej w Madrycie, a następnie uczył się malarstwa pod kierunkiem malarza José Marii Carbonero. W roku 1906 wyjechał do Francji, gdzie osiadł na stałe. Był znajomym Pabla Picassa i razem z nim miał pracownię w Le Bateau-Lavoir na Montmartre w Paryżu. Obracał się w kręgach paryskiej awangardy artystycznej. Początkowo pracował jako rysownik. Malarstwem zajął się poważnie w 1910 roku, kontynuując jednocześnie pracę rysownika. Uległ wpływom kubizmu analitycznego, a potem także syntetycznego. W roku 1912 uczestniczył w wystawie grupy Section d'Or. Malował głównie martwe natury w spokojnej, stonowanej palecie barw. Od 1922 tworzył także projekty teatralne dla baletów Diagilewa. Wybrane dzieła: Portret M. Raynala, Umywalnia, Ainhalter, Trzy karty, Martwa natura z syfonem, Torebka kawy, Claudio Maritimo- portret, Album, Martwa natura z obrusem w kwadraty
Fernand Léger - ur. 4 lutego 1881 w Argentan, zm. 17 sierpnia 1955 w Gif-sur-Yvette – francuski malarz związany z kubizmem, grafik, rzeźbiarz, artysta ceramik i reżyser filmowy. Od 1900 mieszkał i pracował w Paryżu, w czasie II wojny światowej na emigracji w USA. Po powrocie do Francji należał do partii komunistycznej. Od około 1910 roku tworzył w charakterystycznym stylu, komponując abstrakcyjne i półabstrakcyjne prace z formami cylindrycznymi. Postać człowieka ograniczał do czystego kształtu. Formy mechaniczne w jego pracach są stałymi elementami, np. w projektach dla Baletu Szwedzkiego (1921-1922), freskach (takich jak polichromia stadionu w Brukseli, 1935), a także w abstrakcyjnym filmie Ballet mécanique 1924 z muzyką George'a Antheila.
Francis Picabia, właśc. Francis-Marie Martinez Picabia - ur. 28 stycznia 1879 w Paryżu, zm. 30 listopada 1953 w Paryżu – malarz i poeta francuski. Matka była Francuzką, a ojciec, hiszpańskiego pochodzenia, był pracownikiem ambasady Kuby w Paryżu. Picabia kształcił się w paryskich uczelniach artystycznych, a w latach 1903-1908 znajdował się pod wpływem impresjonistów (Sisley). Od 1909 r. wpływ ma niego zaczęli wywierać kubiści. W latach 1911-1912 dołączył do grupy mającej swoje spotkania w wiosce Puteaux w atelier Jacques'a Villona: Apollinaire, Gleizes, La Fresnaye, Léger, Metzinger. Zaowocowało to stworzeniem grupy Section d'Or. Picabia znał dobrze Marcela Duchampa. W latach następnych Picabia odegrał znaczącą rolę w ruchu dadaistycznym. Przebywał kilkakrotnie w Nowym Jorku, gdzie był jednym z animatorów dadaizmu – razem z Duchampem założyli czasopismo "391". Później przebywał w Barcelonie, Zurychu i Paryżu gdzie kontynuował swoje związki i dokonania w ruchu dadaistycznym. W 1921 r. ostatecznie zerwał z dadaizmem, co ogłosił w piśmie "Cannibale". Po tym przez pewien czas, do 1925 r., związał się z surrealizmem. Przed końcem II wojny światowej powrócił do Paryża i zajął się malarstwem abstrakcyjnym i poezją.W 1949 r. w Paryżu w galerii René Drouin odbyła się wielka retrospektywna wystawa dzieł Francisa Picabii.
Louis Marcoussis, do 1912 Ludwik Kazimierz Władysław Markus, ur. 14 listopada 1878 lub 1883 w Warszawie, zm. 22 października 1941 w Cusset – polski grafik i malarz, kubista. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. W 1903 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę w Académie JULIAN u Jules'a Lefebvre'a. Tamże związał się ze środowiskiem École de Paris.
Jean Metzinger, ur. 24 czerwca 1883 w Nantes, zm. 3 listopada 1956 w Paryżu – francuski malarz związany z kubizmem. Uczęszczał do różnych paryskich szkół artystycznych. Początkowo pozostawał pod wyraźnym wpływem fowizmu i impresjonizmu. Od 1908 zaangażował się w ruch kubistyczny. W późniejszym okresie twórczości skłaniał się ku realizmowi, ale zachował elementy techniki kubistycznej. Wspólnie z malarzem i teoretykiem sztuki, Albertem Gleizesem, napisał w 1912 pracę Du Cubisme.
Znane dzieła: 1911 Podwieczorek, 1917 Kobieta, twarz i profil, 1918 Trykociarka.
Albert Gleizes, ur. 8 grudnia 1881 w Paryżu, zm. 23 czerwca 1953 w Saint-Rémy-de-Provence – francuski malarz i teoretyk sztuki. Wspólnie z Jeanem Metzingerem napisał pionierskie opracowanie Du Cubisme (1912). Był współorganizatorem wystaw popularyzujących prace kubistów pod nazwą Section d'Or w Paryżu w 1912 roku. Początkowo malował w zamaszystym stylu, pokrywając płótno przenikającymi się plamami (Młocka, 1912). Po 1918 roku uprawiał malarstwo religijne.
Georges Braque, ur. 13 maja 1882 w Argenteuil-sur-Seine, zm. 31 sierpnia 1963 w Paryżu) – francuski malarz, grafik i rzeźbiarz, wraz z Pablem Picassem twórca kubizmu. Kształcił się na malarza pokojowego, jednak równolegle studiował wieczorowo na École des Beaux Arts, a później w innych szkołach artystycznych w Paryżu. Na Académie Humbert, gdzie uczył się w latach 1902-04, spotkał Francisa Picabię[1]. Początkowo tworzył pod wpływem impresjonizmu, następnie fowizmu i sztuki Cézanne'a, we współpracy z Picassem stworzył teorię kubizmu i wprowadził ją do swojego malarstwa. Eliminował przestrzeń i rozkładał przedmiot, ukazując go na płaszczyźnie płótna równocześnie ze wszystkich stron, przez co zbliżał się do abstrakcji.
Wybrane dzieła: Skrzypce i dzban, Portugalczyk (Emigrant), Dziewczyna z mandoliną, Kąpiące się, Martwa Natura (1932)
Źródło